Elleboogklachten

Een elleboog dislocatie wordt meestal veroorzaakt door een trauma waarbij de elleboog botten uitelkaar worden geduwd. Dit kan zich voordoen bij contactsporten (rugby, voetbal) of bij een val op een uitgestrekte arm (voornamelijk bij een val van hoogte of op snelheid).

Personen met een gedisloceerde elleboog ervaren meestal plotse ernstige pijn op het moment van het trauma. De pijn is meestal zo intens dat de persoon niet onmiddellijk kan doorgaan met zijn activiteit en zijn arm het liefst tegen zijn lichaam klemt om de elleboog te beschermen. De pijn wordt meestal gevoeld in de elleboogregio, maar kan soms ook uitstralen naar de arm, voorarm, hand of vingers.

Personen met een geluxeerde elleboog hebben direct medische hup nodig. In sommige gevallen kunnen de bloedvaten schade oplopen door de dislocatie. Dit kan ernstige gevolgen hebben indien dit niet onmiddellijk wordt verholpen. Als de polsslag afwezig is in de onderarm, is onmiddellijke relocatie(terugzetten) van het ellebooggewricht vereist om de compressie van de bloedvaten te verminderen en bloedstroom naar de voorarm en de hand weer te herstellen. Indien de polsslag na de relocatie nog steeds afwezig is, is onmiddellijke chirurgische interventie noodzakelijk.

Het ontstaat meestal tijdens een val op een uitgestrekte arm of bij een directe impact op het botuitsteeksel van de elleboog(het olecranon). Ook kan een dit letsel worden veroorzaakt door een krachtige samentrekking van de tricepsspier, waarbij de onderarm gefixeerd wordt. Olecranon breuken komen in bepaalde sporten relatief veel voor. Deze sporten zijn: snowboarden, skateboarden, schaatsen, fietsen, voetbal, rugby en basketbal. Tijdens deze sporten vallen de spelers vaak met hun elleboog op een hard oppervlak, wat in sommige gevallen kan leiden tot een olecranon fractuur.

Personen ervaren meestal plotse scherpe, intense pijn op het moment van het trauma. Dit zorgt er meestal voor dat de persoon zijn arm tegen zijn lichaam wilt drukken om het letsel te beschermen. De pijn wordt gewoonlijk gevoeld aan de achterkant van de elleboog en is voornamelijk aanwezig tijdens de nacht en ’s morgens. Personen met een olecranon fractuur kunnen naast pijn ook zwelling en blauwe plekken ervaren. Ook neemt de pijn toe bij het drukken op de aangedane regio, duwactiviteiten of tijdens bepaalde bewegingen van de elleboog, pols of schouder. Meestal veroorzaakt het aanspannen en stretchen van de tricpesspier ook pijn ten hoogte van het olecranon. Ook wordt er vaak een beperking(omwille van pijn) in het strekken van de elleboog gezien. In sommige gevallen hebben personen met deze fractuur een abnormaal gevoel (tintelingen, naaldenprikken etc.) in de elleboog, voorarm, hand of vingers. In ernstige gevallen, waarbij er een verplaatsing van het bot heeft plaats gevonden, is er een duidelijke vervorming van de elleboog zichtbaar.

Personen met een olecranon fractuur waarbij de botstukken ‘verplaatst’ zijn, ondergaan eerst een anatomische reductie(terug zetting). Onder verdoving zullen de botstukken weer in de oorspronkelijke positie worden geplaatst. Na deze reductie, worden de botstukken chirurgisch gestabiliseerd door middel van een interne fixatie(plaat en schroeven). Bewegingsoefeningen worden meestal binnen één week na de operatie opgestart.

Bij personen waarbij de botstukken niet zijn verplaatst, wordt de arm gedurende 2-3 weken geïmmobiliseerd met een splint. Deze immobilisatie wordt gewoonlijk gevolgd door een afzetbare splint en vroege bewegingsoefeningen.

Het helingsproces wordt opgevolgd met een RX scan. Met deze scan wordt vastgesteld of de breuk herstelt in de correcte anatomische stand. Als heling is vastgesteld, kan de chirurg de patiënt overdragen aan de fysiotherapeut en kan de revalidatie beginnen.

Een nervus ulnaris compressie ontstaat meestal door een directe impact op de zenuw ter hoogte van de binnenkant van de elleboog. Dit gebeurd meestal tijdens een val op de elleboog of tijdens een botsing. Dit kan ervoor zorgen dat de zenuw of het omliggende weefsel wordt beschadigd. Deze beschadiging kan zorgen voor inflammatie, zwelling en secundaire compressie van de zenuw. Het omliggende weefsel kan ook beschadigd raken door overbelasting (zoals herhaalde grijp/knijp activiteiten). Ook dit kan zorgen voor druk op de ulnaire zenuw via: inflammatie, zwelling en littekenvorming.

Nervus ulnaris entrapment kan ook ontstaan door een groote kracht op de zenuw. Dit komt voornamelijk voor bij werp-atleten (zoals honkbalpitchers). Tijdens deze sport komt de elleboog herhaald in een positie te staan waarbij de ulnaire zenuw onder tractie komt te staan.

De symptomen die geassocieerd zijn met deze aandoening kunnen zich plotseling of gradueel ontwikkelen. De klachten kunnen bestaan uit pijn aan de binnen- en achterkant van de elleboog en de voorarm. Ook kan er een abnormaal gevoel (tintelingen, naaldenprikken, brandend etc.) in de handpalm, pink en ringvinger aanwezig zijn. Overgevoeligheid en een toename van klachten wordt duidelijk wanneer men sterk op de aangedane regio duwt. In sommige gevallen, bij ernstige compressie van zenuw kan er verzwakking van de kracht in de hand en vingers ontstaan.

Bij personen waar inflammatie bijdraagt aan het ontstaansproces, worden de klachten erger gedurende de nacht en ‘s morgensvroeg. In sommige gevallen is ulnaire zenuwcompressie geassocieerd met nek en boven rugpijn aan dezelfde zijde. In ernstige gevallen, is er een afname van spieromvang in de hand en voorarm zichtbaar.

De meeste personen met een nervus ulnaris entrapment kunnen goed behandeld worden met fysiotherapie. Deze behandeling bevat onder andere het vaststellen en corrigeren van verschillende factoren die mogelijk hebben bijgedragen aan het ontstaan van dit verschijnsel.

Het succes van het behandelen van deze blessure is sterk bepaald door de samenwerking met de patiënt. Dit komt voornamelijk omdat het van belang is dat de patiënt de arm genoeg laat rusten nadat hij activiteiten heeft uitgevoerd die de pijn doen toenemen. Deze benadering blijft van kracht totdat de patiënt klachtenvrij is. Activiteiten die de elleboog en de voorarm veel belasten moeten zo min mogelijk worden uitgevoerd. Deze activiteiten zijn: het openen van potjes, ‘gripsporten’(golf, tennis, gymnastiek, gewichtheffen etc.), grijp- en gooiactiviteiten en dragen of optillen. Indien de arm meer rust krijgt, kan het lichaam het helingsproces inzetten.

Wanneer de patiënt de activiteiten pijnvrij kan uitvoeren, mag de belasting gradueel worden opgevoerd zonder dat de symptomen toenemen, zodat de patiënt langzaam kan terugkeren naar zijn oorspronkelijke dagelijkse activiteiten.

De oorzaak van een tenniselleboog is vaak overbelasting. Dit kan een acute of langdurige overbelasting zijn. Het herhaaldelijk en vaak tillen van zware voorwerpen of uitwringen van een vaatdoek zijn voorbeelden van langdurige overbelasting. Een val op de arm kan een acute overbelasting op de pees zijn. Daarnaast kunnen ook blokkades in de nek/rug, schouder of pols leiden tot een tennisarm. Onze therapeuten zullen daarom niet alleen naar de elleboog kijken, maar ook naar andere betrokken structuren.

De symptomen geassocieerd met een laterale epicondylitis ontwikkelen zich meestal gradueel over verloop van tijd. In het begin zijn de symptomen meestal aanwezig in de vorm van pijn na een zware of ongewoonlijke activiteit. Deze klacht is vaak aanwezig vlak na het ’s morgens wakker worden. Personen met deze aandoening ervaren gewoonlijk pijn gelokaliseerd op de elleboog, 1-2 cm onder het uitstekende bot aan de buitenzijde van de elleboog. Deze pijn neemt toe indien men stevig op deze regio duwt. Soms kan de pijn ook uitstralen naar de voorarm toe.

Met gepaste behandeling kan een tenniselleboog binnen een aantal weken herstellen. Bij meer ernstige en chronische gevallen, kan herstel tot wel 6 maanden duren. Vroege fysiotherapeutische interventie is erg belangrijk voor een snel herstel.