‘Ik weet hoe jij je voelt’
Ik zal mezelf eerst even voorstellen…
Ik ben Maikel Korbmacher, getrouwd met Anke en samen hebben we een dochter (Dani) en een zoon (Melle). Met mijn compagnon ben ik eigenaar van Fysiotherapie4all en werk ik sinds 2009 als fysiotherapeut binnen ons bedrijf. In korte tijd hebben we een mooi bedrijf opgebouwd. Dit is ons mede gelukt door onze ervaringen, onze missie, onze visie op pijn en door het simpelweg ‘gewoon te doen’. Wij willen mensen graag helpen omdat we geloven dat elk probleem opgelost kan worden en dat we alle pijnklachten kunnen bestrijden of in ieder geval beduidend kunnen verminderen. Iedereen verdient een pijnvrij leven.
Als kind was ik niet de beste als het op leren aankwam. Ik kon me op de basisschool al niet goed concentreren in de klas en was snel afgeleid. Ik was slecht in de Nederlandse taal en begrijpend lezen ging ook moeizaam. Vakken zoals geschiedenis en aardrijkskunde interesseerden me simpelweg niet. Alleen de gymlessen waren echt mijn ding; lekker bezig zijn, mezelf uitleven en niet te veel nadenken. Ik had niet echt sportieve klasgenoten en ik stak er daarom wat dat betreft met kop en schouders bovenuit. Ik keek dan ook altijd uit naar de gymles, omdat ik hier wél kon laten zien wat ik kon. Ik kreeg vaak complimentjes en wilde me daarom ook altijd in deze les bewijzen. Het liefst was ik altijd bezig: lekker buitenspelen, knikkeren, flippo’s gooien en voetballen met vrienden. Toen ik in groep 8 de CITO-toets had gemaakt, wisten mijn ouders en ik eigenlijk wel dat er niet méér in zat qua opleiding dan VMBO of misschien MAVO. Dit was ook helemaal niet erg, want ik moest toch iets gaan doen waar ik mezelf kon uitleven door bezig te zijn. Maar mijn juf zei altijd: “Die jongen komt er wel, hij is een streber.’’ Op de middelbare school was het altijd gezellig. Ik heb er een leuke tijd gehad maar eerlijk gezegd heb ik er niet zo heel veel geleerd. Op deze school zaten voornamelijk de lager opgeleiden; veel kinderen die minder goed konden leren. De school had tevens een beetje de uitstraling van een gevangenis. Veel jongeren rookten er joints, er werd gevochten en er werd zelfs alcohol gedronken in de klas. Ik fietste wel redelijk makkelijk door mijn middelbare schoolperiode, maar hele hoge cijfers had ik ook weer niet. Wel wist ik altijd al wat ik wilde gaan doen. Iets met sport in ieder geval, omdat ik dit leuk vond en er goed in was. Ik had geluk dat ik zoveel verschillende sporten had beoefend, zodat ik overal redelijk goed in werd. Ik heb van jongs af aan voornamelijk getennist, geskied en mijn favoriete sport was voetbal. In de jeugdelftallen was ik dan ook gescout door FC Oss en VVV-Venlo. Toen ik zestien jaar was, werd ik uitgeloot, wat inhield dat ik niet werd aangenomen op de sportopleiding CIOS in Arnhem. Dit was voor mij een grote tegenvaller. Ik wilde immers per se deze opleiding doen. Na een jaartje te hebben overbrugd op een andere opleiding werd ik de tweede keer wél aangenomen. Elke dag reisde ik twee uur heen en twee uur terug met de trein en de bus. Ja, ik moest er wat voor over hebben. Mijn moeder vroeg altijd: ‘’Maikel, dat jij dat volhoudt, duren je dagen niet lang?’’ Op kamers wilde ik eigenlijk niet, ik had vroeger al een beetje heimwee. Bovendien woonden ook al mijn vrienden in Zeeland. Met hen ging ik uit en zat ik in een voetbalteam. Ik sportte vier tot vijf keer per week – ook nog eens dagelijks op het CIOS – reisde veel en ging elk weekend uit tot in de late uurtjes. In die tijd liepen de discotheken nog heel goed en hadden we het geluk
dat er één bij ons in het dorp stond. Dat betekende elk weekend indrinken bij vrienden en daarna op stap naar de plaatselijke discotheek De Morgenzon.
Gedurende die drie jaar op het CIOS heb ik een hele gave tijd gehad, waarin ik veel heb geleerd en een stuk volwassener ben geworden. Het voordeel van het CIOS is dat je er niet alleen veel met sporten bezig bent, maar ook leert om les en leiding te geven. Voor een groep staan en mensen aansturen is misschien wel het meest leerzaam geweest. Eén van die leerzame ervaringen was mijn stageperiode in mijn derde leerjaar, waarin ik als negentienjarige student/stagiaire lesgaf in het Huis Van Bewaring in Grave. Dit was een gevangenis voor gedetineerden, veroordeeld voor misdrijven van diefstal tot moord. Ik diende hen als zestienjarige wanneer nodig te straffen tijdens de les en nadien uit de les te verwijderen. Vervolgens moest ik hen in de cel gaan vertellen dat ze zes weken niet mee mochten doen met de les. Dat was vrij heftig, maar wel iets waardoor ik volwassen ben geworden.
Het CIOS had ik redelijk makkelijk in drie jaar afgerond. Als je iets leuk vindt, wordt leren makkelijker. Je pikt alles sneller op. Als ik ernaar terugkijk, begonnen in deze tijd al mijn blessures en lichamelijke ongemakken. Om eerlijk te zijn was dat ook niet zo gek als je naar mijn leefstijl keek, maar dat zag ik natuurlijk zelf helemaal niet.
Van jongs af aan wist ik eigenlijk al wat ik wilde worden. Toen ik zestien was, zei ik al: “Ik wil graag een eigen fysiotherapiepraktijk binnen een sportschool en ik wil graag bij een betaalde voetbalclub gaan werken als fysiotherapeut”. Wat ik later tijdens cursussen heb geleerd is dat wanneer je dingen echt wilt bereiken, deze ook lukken. Alles draait om overtuiging en mind-set. Dit werkt ook zo bij chronische pijn, hier kom ik later op terug.
In 2004 begon ik aan de opleiding Fysiotherapie. Ondanks het
feit dat de docent me in mijn eerste leerjaar had gezegd dat ik maar beter kon stoppen omdat het te hoog gegrepen voor me was, ging ik dóór. En aan het einde van het eerste jaar had ik toch mijn propedeuse behaald. Elke avond zat ik te leren tussen de voetbaltrainingen door. Ik eiste toen al veel van mezelf, want falen zat niet in mijn systeem. Terwijl vijftig procent van de studenten moest stoppen gedurende de opleiding, had ik na vier jaar mijn diploma op zak. Ik moest er hard aan trekken en alleen de streber in mij zorgde ervoor dat ik uiteindelijk ben gediplomeerd als fysiotherapeut. Dit was voor mij tevens de bevestiging dat je altijd je doelen kunt bereiken, als je er maar voor honderd procent voor gaat.
In de vier jaar fysiotherapie heb ik de opgedane kennis op het CIOS goed kunnen gebruiken. Voornamelijk verbaal voor een groep staan ging me beter af dan de rest van de klas. Ik was ook wat ouder, omdat ik al een drie jaar durende vooropleiding had gedaan. Theoretisch moest ik er juist veel meer voor doen dan de anderen, alleen ik had een voordeel. Ik vond de vakken qua inhoud heel interessant en daarom kon ik mezelf ertoe zetten
om me elke dag op te sluiten in mijn kamer, zittend achter mijn bureau. De meeste klasgenoten hoefden iets maar één keer te lezen en begrepen het, ík moest het vaak drie keer lezen voordat ik het echt begreep. Dit probleem had ik op de basisschool al.
In deze vier jaar heeft het sporten op het CIOS plaats gemaakt voor sporten in het krachthonk. Drie tot vier keer per week
deed ik aan krachttraining, naast het voetballen. Waarom? Ik
wilde wat gespierder worden, zodat ik er goed uitzag en meer zelfvertrouwen kreeg. Ook hier had ik weer die bewijsdrang. Waarom weet ik eigenlijk nog steeds niet. Kwam het door de maatschappij, het internet, sociaal media (in die tijd Hyves) of was het iets van mezelf? Ik kreeg regelmatig complimenten over mijn uiterlijk en had ook niet echt iets naars meegemaakt in mijn verleden. Ik had juist een hele fijne en vrije opvoeding gehad. Natuurlijk is sporten erg goed voor je lichaam en was het fijn dat ik het zo leuk vond, maar waarom moest alles zo extreem? Naast het vele trainen, wilde ik vooral ook veel en gezond eten, met ondersteuning van vitaminepreparaten en eiwitpoeders. Ik legde de lat altijd hoog voor mezelf en ging dan ook veel te ver. Wat dit met je lichaam doet, zowel fysiek als mentaal, moet niet onderschat worden.
Ik voetbalde inmiddels in het eerste elftal van Festilent, uitkomend in de tweede klasse op zondag. Op zich een goed niveau, maar
ik had zelf altijd verwacht dat ik het verder zou schoppen dan Festilent. Tot aan de seniorenelftallen was ik altijd de beste speler van deze club. Ik maakte in de jeugd gemiddeld dertig doelpunten per seizoen en kreeg hier veel waardering voor. Het gaf me een onoverwinnelijk gevoel, heerlijk was dat. Hier kreeg ik ook weer die complimenten en het vertrouwen, waar ik diep van binnen altijd naar op zoek was. Toen ik bij de senioren ging voetballen ging het eigenlijk steeds minder.
Ik kon nog steeds goed voetballen, maar was regelmatig geblesseerd en scoorde nog maar gemiddeld acht doelpunten
per seizoen, veel te weinig voor een spits. Op zich was ik voor
dat niveau nog wel belangrijk voor het team, maar een veel hoger niveau zat er niet in. Daardoor verloor ik al snel mijn plezier in
het voetbal. Dit had voornamelijk te maken met het feit dat ik te weinig presteerde. Ik kreeg minder complimenten en momenten dat die hormonen vrijkomen na het scoren van een doelpunt kwamen ook niet vaak meer voor. Dat ik slecht presteerde kwam voor mijn gevoel door een aantal dingen; de festivals en dancefeesten waren net upcoming, waardoor ik elke zaterdags niet voor zes uur ‘s ochtends op bed lag met veel alcohol en soms zelfs drugs in mijn lijf. Ik gebruikte niet veel, zo af en toe, alleen met feesten of festivals. Het gaf zo’n gaaf gevoel. Er waren zelfs weekenden bij dat ik niet had geslapen. De volgende dag moesten we weer op een redelijk hoog niveau presteren. Eigenlijk was het niet gek dat ik zo veel geblesseerd was, alleen jammer dat ik daar pas zo laat achter kwam. Dat de festivals, alcohol, drugs, weinig slapen en het overbelasten in sporten invloed hebben gehad op mijn sportprestaties is denk ik wel duidelijk. Verderop in dit boek ga ik je uitleggen wat er fysiologisch in je lijf gebeurt als je roofbouw pleegt op je lichaam.
Tijdens een voetbalwedstrijd in 2005 viel ik hard op mijn schouder, waardoor ik een schouderluxatie had opgelopen. Deze blessure moet eigenlijk in twee tot drie maanden volledig hersteld zijn, alleen bleef ik na verloop van tijd klachten houden. De zeurende pijn in mijn nek en schouder was elke dag aanwezig. Ik kon er nog wel mee naar school, werken en sporten, maar het was er 24 uur per dag. Omdat de pijn maar niet minder werd, kwam ik soms huilend thuis. Niet van de pijn want die was op zich wel te hebben, maar van de angst en onzekerheid dat het nooit over zou gaan. In die periode ben ik enorm medisch gaan shoppen. In tien jaar tijd heb ik verschillende fysiotherapeuten, chiropractors, alternatieve geneesartsen en osteopaten gezien. Ik stapte voor sommige afspraken om 06:00 uur in de auto om te zorgen dat ik om 08:00 uur in Rotterdam kon zijn voor een afspraak.
Als ik daarnaar terugkijk, had ik voor dit geld aan reiskosten, uren en therapieën een dikke BMW kunnen kopen.
Omdat de klachten elke dag aanwezig waren en ik altijd maar
op zoek was naar een oplossing, kwam die er maar niet. Het is natuurlijk logisch dat je van je pijn af wilt, maar achteraf gezien was dit niet de juiste strategie. Sterker nog, ik denk dat ik door mijn handelen de pijn alleen maar erger maakte. Door de focus op de pijn, angst en negatieve gedachten, zoals de gedachte dat ik nooit meer zou kunnen fitnessen of het idee dat de pijn nooit meer over zal gaan, wordt de pijn er chronisch van. Eigenlijk ontstaat er continu een fight-flight reactie, waardoor de aanmaak van adrenaline en cortisol aan blijft houden, met meer spierspanning, gevoelige zenuwen en pijn tot gevolg. Ook hierover later meer uitleg.
Uiteindelijk kreeg ik na tien jaar de hoop dat mijn klachten opgelost zouden worden. Een fysiotherapeut bij mij in de buurt kende namelijk zo’n zelfde verhaal en zei dat een operatie (stukje weghalen van het bot) het probleem bij die persoon helemaal had opgelost. Ik had tevens een specialist gevonden in het CWZ in Nijmegen die zijn verhaal bevestigde. Nadat ik toen zelf ook een operatie heb ondergaan, was ik voor tachtig procent van mijn schouderklachten af. Ik bleef echter nog restklachten houden, waardoor ik nog steeds bepaalde dingen niet meer kon doen die ik eigenlijk heel leuk vond.
In 2007 brak in Herpen de Q-koorts uit. Dat is een infectieziekte lijkend op een griepvirus waar je heel ziek van kunt worden. In
die tijd werd dat allemaal niet zo serieus genomen omdat het maar in een klein gebied van Brabant heerste. De meeste mensen werden dan ook alleen maar wat grieperig en knapten daarna
weer op. Echter een klein deel van de mensen die de chronische Q-koorts variant kregen hebben hier fikse chronische klachten aan overgehouden.
Ik belandde destijds in het ziekenhuis. Griep had ik niet, maar toen ik op een dag in de spiegel keek had ik een hoofd zo rond
als een voetbal. Niet alleen mijn hoofd was opgezwollen, maar ook mijn handen, armen, benen en voeten. In het ziekenhuis hebben ze me helemaal door de molen gehaald. MRI, CT-scan, echo van het hart en een foto van de longen. Vocht was er natuurlijk wel te zien, maar met mijn organen leek er niks aan de hand. Na een dag in het ziekenhuis te hebben gelegen en het gebruik van vele plaspillen was het vocht voor een groot deel uit mijn lijf.
Eigenlijk had ik al meer vreemde symptomen, vóórdat ik in het ziekenhuis terecht kwam. Ik werkte in die tijd in een kroeg en
kon er dankzij mijn extreem vermoeide benen de trap nog niet opkomen. Toen ik later naar huis wilde fietsen, een afstand van drie km, moest ik onderweg een pauze nemen omdat mijn benen helemaal verzuurden.
Toen ik een paar dagen later werd ontslagen uit het ziekenhuis en ik moe aan de keukentafel bij mijn ouders zat, zei mijn opa – die dagelijks bij mijn moeder over de vloer kwam – dat ik me maar eens moest laten testen op Q-koorts. Ja, dat zou het wel eens kunnen zijn, dacht ik meteen. Eigenlijk te gek dat de huisarts of specialisten in het ziekenhuis dit zelf niet hadden bedacht. Ik was altijd al wantrouwend naar artsen en dat werd nu weer bevestigd toen ik het Q-koortsvirus ook daadwerkelijk bleek te hebben.
Ik ben sinds die infectie nooit echt meer de oude geworden.
Op zich kon ik alles doen; voetballen, tennissen, uitgaan met vrienden, alleen de vermoeidheid was altijd op de achtergrond.
Ik kon op mijn achtentwintigste nog geen voetbalwedstrijd meer uitspelen terwijl ik altijd zeven dagen per week had gesport. Naast de vermoeidheid kreeg ik ook meer last van mijn darmen en
mijn stoelgang. Als ik alcohol dronk, kreeg ik snel buikklachten en na een onderzoek in het ziekenhuis bleek ik niet tegen melkproducten te kunnen (lactose-intolerantie). Vreemd eigenlijk, want ik had hier vroeger helemaal geen last van. Zo ging het jaar in, jaar uit, met allemaal gekke en wisselende klachten.
Na mijn afstuderen begon ik direct met werken bij kliniek Via
Sana in Mill en bij FysioSupport. Hier begeleidde ik voornamelijk mensen die een operatieve ingreep hadden ondergaan. Bijvoorbeeld revalideren na een knieprothese, heupprothese, hernia of een schouderoperatie. In het eerste jaar dat ik er werkte, kwam ik een vacature tegen bij NEC-Nijmegen. Ik had hier al stage gelopen en dacht direct: dit is mijn droom. Twee weken na het sollicitatiegesprek werd ik aangenomen en was ik verantwoordelijk voor de gehele jeugdopleiding. Ik werd hier begeleid door
Han Thijssen (fysiotherapeut NEC) en Cees van der Linden (fysiotherapeut NEC en later PSV). Ik heb met veel topsporters gewerkt, zoals Jasper Cillessen (Ajax, Barcelona en Valencia), Lasse Schöne (Ajax) en Navarone Foor (Vitesse). Ook heb ik samen met mijn collega’s nog het leven gered van assistent-trainer Ron de Groot. Hij kreeg destijds een hartaanval en door hem te hebben gereanimeerd staat hij nu weer langs de lijn.
In 2008 ben ik mijn eigen praktijk gestart. Vanaf 2010 ben ik samen gaan werken met Ivo ’t Lam (mijn compagnon) en zijn we in korte tijd gegroeid van één naar zes praktijklocaties. We hebben twee sportscholen opgezet, waarin ook onze praktijken van Fysiotherapie4all gevestigd zijn. Ik ben ontzettend trots op ons prachtige bedrijf. De groei die we hebben doorgemaakt, hebben we te danken aan onze overtuiging: wij willen en kunnen mensen helpen van hun (chronische) pijn af te komen. Dit vereist een bepaalde denkwijze, actie en doorzettingsvermogen, die ook jij uiteindelijk nodig hebt om jezelf te helpen. Wij geloven dat alles een oorzaak heeft en dat niets vanzelf gebeurt. Daarom is het belangrijk om met een brede visie naar een klacht te kijken en niet alleen naar waar de pijn zich bevindt. Wij vinden het belangrijk dat je begrijpt wat pijn is en hoe deze eigenlijk ontstaat. In dit boek gaan we onze visie uitleggen en onderbouwen, zodat jij weet hoe je jouw klachten kunt voorkomen of verhelpen.
‘Door mijn visie op pijn toe te passen heb ik mijn pijnklachten onder controle en heb ik weer kwaliteit van leven’
Zoals je al in de titel kon lezen: ‘ik weet hoe jij je voelt’. Ons succesvolle, groeiende bedrijf had ook een keerzijde. In de afgelopen tien jaar werkte ik zestig uur per week en was ik dag en nacht, zowel fysiek als mentaal, bezig met mijn werk. Daardoor kon ik niet meer genieten van de dingen die echt belangrijk zijn en waar ik gelukkig van word, zoals mijn gezin en mijn sociale leven. Achteraf gezien heb ik vele signalen gehad dat ik het rustiger aan moest doen. Ik had nek-schouderklachten, buikpijn, intoleranties,
vermoeidheid, Q-koorts en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar ik negeerde al deze klachten. Ik bleef maar doorgaan, omdat mijn gedrevenheid en doorzettingsvermogen me niet loslieten. Maar beetje bij beetje liet mijn lijf me wel in de steek. In 2017 kwamen hier nog meer vreemde klachten bij: spierpijn, spiertrekkingen, krampen, brandende en koude voeten, nek- en hoofdpijnklachten en krachtsverlies in mijn armen en benen. Daarnaast had ik autonome klachten, zoals hartkloppingen en darmklachten.
Ik ben in die periode naar verschillende specialisten geweest,
die me steeds naar huis stuurden met de diagnose stress. “Je hebt het te druk gehad, je moet het maar wat rustiger aan gaan doen.” Ze adviseerden me een SOLK-traject te volgen. Dit is een behandeling voor mensen met somatische onverklaarbare klachten. Ik werd voor mijn gevoel niet serieus genomen door deze specialisten. Ook de onderzoeken die de neurologen van het Radboud UMC deden, waren naar mijn idee amateuristisch te noemen. Ik had de ‘specialisten’ zelf gevraagd of ze me op dunnevezelneuropathie wilden onderzoeken, omdat ik het gevoel had dat dit de oorzaak was van al mijn symptomen. Bij deze aandoening is een warmte en koude onderzoek heel belangrijk. Dit horen neurologen normaal gesproken te doen met een TDO (temperatuurdrempel-onderzoek), waarbij je blokjes op je been krijgt die langzaam steeds warmer en kouder worden waarbij de patiënt moet aangeven wanneer hij iets wel of niet voelt. Hier zijn waarden aan gekoppeld en als deze afwijken van de norm, kan dit duiden op een probleem van de dunne zenuwvezels. De specialiste deed dit door een lepel warm te maken en op mijn been te plaatsen en vroeg ‘’voelt u dit?’’ Ja, ik voelde dit wel, maar of iemand anders hetzelfde zou voelen wist ik natuurlijk niet. Dit is toch geen objectieve methode om onderzoek te doen? Ik vond het te gek voor woorden hoe ze hier mee omgingen en me simpelweg afwimpelden. Daarom geef ik patiënten – en ook jou – altijd mee dat je in jezelf moet blijven geloven en je je niet te snel moet laten wegsturen. Jij kent je eigen lijf immers het best. Omdat ik zelf veel kennis heb over het lichaam en ik voelde dat mijn lichaam niet in orde was, wilde ik me er niet bij neerleggen.
Ik heb me door laten sturen naar een neuroloog in Roermond die ervaring heeft met DVN (dunnevezelneuropathie). Uiteindelijk kreeg ik na twee jaar de bevestiging in het Maastricht UMC+ ziekenhuis dat ik het bij het juiste eind had. Het klinkt misschien raar, maar ik was opgelucht dat er een diagnose werd gesteld en ik die bevestiging kreeg. Als je pijnklachten hebt en je weet niet wat de oorzaak is, maakt het je gek. Ik heb twee jaar lang in mezelf geleefd omdat niemand me geloofde. Het vertrouwen in je lijf en de onzekerheid slaan toe. Je brein gaat met je aan de haal en je komt in een neerwaartse spiraal, waar je moeilijk uitkomt. Je hebt pijn, je bent depressief, je gaat minder ondernemen en bewegen en je weet niet meer hoe het verder moet. Al deze factoren bij elkaar hebben invloed op je klachten. De symptomen werden bij mij steeds erger. Ze werden zo erg dat ik elke dag alleen maar op de bank of in bed lag. Van die altijd opgewekte, actieve en enthousiaste kerel was niet veel meer over. Achteraf gezien was het helemaal niet zo raar dat ik fysieke klachten en een spierziekte ontwikkelde. Jarenlang stond mijn lijf in een actiemodus en was ik roofbouw aan het plegen op mijn lichaam met alle gevolgen van dien.
Als ik terugkijk op deze periode voel ik me vreselijk, maar aan de andere kant heb ik er ook heel veel van geleerd. In mijn leven verliep eigenlijk altijd alles op rolletjes. Ik heb een fijne opvoeding gehad, een lieve vader en moeder en een leuke familie waar ik altijd alles mee kan delen en die altijd voor me klaar stonden wanneer ik hen nodig had. Ik heb genoten van een onbevangen jeugd met leuke vrienden, met wie ik veel op stap ben geweest en waar ik ontzettend van genoten heb. Toen ik 25 werd, heb ik mijn mooie, lieve en leuke vrouw leren kennen, met wie ik nu een prachtige dochter en zoon heb. Vanaf deze periode heb ik een groot bedrijf opgebouwd, voldoende geld verdiend en een prachtig huis gebouwd. Maar ineens was alles anders en had ik al mijn materiële zaken willen inruilen voor een gezond lichaam. Als je gezond bent, heb je heel veel wensen. Maar als je ziek wordt, wens je maar één ding en dat is beter worden.
Als je gezond bent, besef je eigenlijk niet hoe belangrijk en waardevol dit is. Misschien vreemd dat ik dit zeg, maar ik ben nu gelukkiger dan vóór mijn aandoening. Ik geniet meer van de kleine dingen en geef meer aandacht aan de dingen die echt belangrijk voor me zijn.
In de periode dat ik thuis zat, heb ik veel boeken gelezen en me verdiept in het oplossen van pijn. Ik ben fysiotherapeut, maar kennis van pijn had ik niet echt. Ik heb veel documentaires gekeken (tip: ‘ Heal’ en ‘All The Rage’) en ik ben boeken gaan lezen van wetenschapper L. Moseley en arts Dr. Sarno. Zij
zijn experts op het gebied van pijn en geven lezingen over de
hele wereld. Hierdoor heb ik inzichten gekregen over pijn, wat
die precies inhoudt en wat die met je lijf kan doen. Maar het belangrijkste is, ze hebben me inzicht gegeven in wat je juist níet moet doen. Later vertel ik meer over deze wetenschappers.
‘Knowledge is power’ ofwel ‘kennis is macht’
Ook zag ik een filmpje van een man die honderd meter onder
ijs kon zwemmen en een marathon liep op de Noordpool op
blote voeten en bij een temperatuur van -16 graden Celsius. Het indrukwekkendste vond ik dat hij met 29 mensen binnen 28 uur de Kilimanjaro beklom. Wetenschappers hadden deze man, Wim Hof, voor gek verklaard en voorspeld dat dit onmogelijk zou zijn, omdat te snel in hoogte klimmen levensgevaarlijk is. Uiteindelijk hebben 22 mensen de top binnen die tijd bereikt. Tot deze groep mensen behoorden zelfs personen die een chronische aandoening hebben. Onderzoekers van de Radboud Universiteit Nijmegen hebben aangetoond dat ademhalingsoefeningen in combinatie met koudetraining je immuunsysteem versterken. Deze activiteiten ,onder extreme omstandigheden, waren voor mij een bevestiging dat je lijf een enorm herstellend vermogen heeft en dat wij als mens er veel meer uit kunnen halen dan we zelf denken. Ons brein houdt ons vaak voor de gek, waardoor we onszelf kunnen beperken in sommige opzichten. Daardoor ben ik er ook in gaan geloven dat ik mijn chronische pijn kon verminderen of zelfs overwinnen.
Uiteindelijk ben ik zelf ‘fan’ geworden van de Wim Hof-methode, en heb ik een cursus gevolgd. In de cursus kwam de theorie aan bod, leerden we ademhalingsoefeningen en kregen we ervaring met de kou door in een ijsbad te gaan zitten. Sinds een jaar pas
ik dagelijks deze technieken toe. Niet alleen heeft het geholpen tegen de pijn, maar ook voor mijn mentale gesteldheid. Ik
heb meer rust in mijn lijf en leven, voel me energieker en ben gelukkiger.
Iemand die ik ook heb leren kennen is Timo Hans. Hij is de bedenker van het 6-domeinenmodel en oprichter van Physis. Hij geeft trainingen en lezingen aan specialisten en trainers in heel Nederland. Ook onze collega’s van Fysiotherapie4all volgen zijn opleidingen om uiteindelijk diepe impact te kunnen maken op mensen met (chronische) pijnklachten.
Het Domeinenmodel van Timo bestaat uit: het immuunsysteem, slaap, ademhaling, stress, voeding en beweging. Hoe meer problemen mensen hebben in deze domeinen, hoe zwakker hun Physis. Heeft iemand honderd procent Physis, dan is iemand super gezond en fit en heeft hij een enorm zelf herstellend vermogen. Levert iemand op een vlak of een aantal vlakken wat in, dan gaat dat ten koste van het fysieke, met als gevolg onverklaarbare fysieke klachten.
Zijn visie op pijn sluit naadloos aan op die van ons. In dit boek zullen dan ook alle aspecten van het domeinenmodel terugkomen. Als je dit boek uitleest, krijg je inzicht in wat er fysiologisch in je lijf gebeurt wanneer je continu in een ‘achtbaan’ zit. Mijn lichaam stond ook altijd in de actie-modus en kreeg niet de kans te herstellen. Uiteindelijk kon mijn immuunsysteem het niet meer bijhouden en werd ik ziek. Terwijl ik fysiotherapeut ben en andere mensen help, deed ik het zelf verkeerd. Persoonlijk had ik nooit het gevoel dat ik het te druk had, stress had, te veel deed of te weinig rustte. Ik dacht altijd: ik kan het allemaal wel, ik ben nog jong.
Jarenlang ging dit ook goed, totdat mijn lijf zei: tot hier en niet verder. Wij van Fysiotherapie4all willen je helpen jouw klachten te voorkomen of als je al klachten hebt, te behandelen, zodat deze niet chronisch worden.
Val niet in dezelfde valkuil als ik en doe iets aan je klachten of beter nog: pak de oorzaak aan waardoor jouw klachten zijn ontstaan.
Misschien lees jij dit nu en heb je helemaal geen klachten of misschien herken jij jezelf juist wél in mijn verhaal. Je hebt klachten en slikt medicatie, omdat je toch je dingen wilt blijven doen. Maar diep van binnen weet je dat dit je symptomen alleen tijdelijk oplost en dat uiteindelijk, als je zo doorgaat, de klachten vele malen erger zullen terugkomen.
Veel dingen gaan niet vanzelf. Andere mensen lossen jouw probleem niet op. Zoek het niet alleen maar extern, maar zoek het bij jezelf (intern). Als jij geen actie onderneemt, verandert er niets. En je zult hiervoor soms uit je comfortzone moeten stappen. Neem de regie zelf in handen. De eerste stap die je kunt nemen naar een gezond, fit en pijnvrij lichaam, is dit boek lezen, kennis opdoen en eerlijk naar jezelf zijn.
Het boek ‘De oplossing voor pijn’.
Als je mijn boek leest, krijg je inzicht in wat er fysiologisch in je lijf gebeurt wanneer je continu in een ‘achtbaan’ zit. Mijn lichaam stond ook altijd in de actie-modus en kreeg niet de kans te herstellen. Uiteindelijk kon mijn immuunsysteem het niet meer bijhouden en werd ik ziek. Terwijl ik fysiotherapeut ben en andere mensen help, deed ik het zelf verkeerd. Zelf had ik nooit het gevoel dat ik het te druk had, stress had, te veel deed of te weinig rustte. Ik dacht altijd: “Ik kan het allemaal wel, ik ben nog jong”. Jarenlang ging dit ook goed, totdat mijn lijf zei: tot hier en niet verder.
Wij van Fysiotherapie4all willen je helpen jouw klachten te voorkomen of als je al klachten hebt, te behandelen, zodat deze niet chronisch worden. Val niet in dezelfde valkuil als ik en doe iets aan je klachten of beter nog: pak de oorzaak aan waardoor jouw klachten zijn ontstaan.
Misschien lees jij dit nu en heb je helemaal geen klachten of misschien herken jij jezelf juist wél in mijn verhaal. Je hebt klachten en slikt medicatie, omdat je toch je dingen wil blijven doen. Maar diep vanbinnen weet je dat dit je symptomen alleen tijdelijk oplost en dat uiteindelijk, als je zo doorgaat, de klachten vele malen erger zullen terugkomen.
Veel dingen gaan niet vanzelf. Anderen mensen lossen jouw probleem niet op. Als jij geen actie onderneemt, verandert er niets. En je zult hiervoor soms uit je comfortzone moeten stappen. Neem de regie zelf in handen. De eerste stap die je kunt nemen naar een gezond, fit en pijnvrij lichaam is mijn boek te lezen en eerlijk naar jezelf zijn.
“Healing is a matter of time, but it is sometimes also a matter of opportunity”Hippocrates (c. 460 BC – 377 BC)
